Wat Suid-Afrika van Indië kan leer

Ek het die laaste twee dekades heelwat na Indië gereis. Ek geniet my besoeke en ek baie waardering vir die plek gekry, Ek dink voorwaar die Suid-Afrikaanse bevolking kan heelwat by die van Indië leer.

Ek wil sonmmer so met die intrapslag sê dat nou nie ’n plek waar ek sal heengaan om goeie voorbeelde van projekbestuur te sien nie. Ook nie om modelbestuurders op middelvlak in ’n organisasie te vind nie. Dié is nou waarlik yl verspreid daarso. En so verre dit regeringskorrupsie aangaan is hulle op gelyke voet met Suid-Afrika.  As hulle hul korrupsie kon uitskakel, sal Indiê so vinnig vooruitgaan, dat Rusland & China soos derde wêreld lande sal lyk.

Hulle het ook ’n groot inkomste verskil tussen die bo-op die inkomsteleer teenoor hulle wat onder is - baie soortgelyk aan die situasie wat in Suid-Afrika is. Wat wel verskillend is, is hulle benadering daartoe. In SA sien mens baie woede daaroor, geweld en haatspraak, wat veral aangevuur word deur politici vir eie gewin. In Indië blyk daar ’n groter aanvaarding daarvoor te wees. Ek dink dit is gesetel in die filosofiese benadering van dharma, arta, kharma en moksha. Dis terme wat elke Indiër met vertroud is, ongeag van hulle godsdiemstige oortuiging - di sin hulle sosiologiese DNA. Ek kan dit baie rofweg (en feitlik inkorrek) vertaal as etiese & morele standaarde, wetlike en finansiële strukture, toekomende gerigtigheid en bestemde spiritualiteit. Dis asof dit hulle lei om te aanvaar wat hulle omstandighede is, maar terselfdertyd hulle te laat wedywer vir ’n verbetering van hulle eie omstandighede en die van hulle nageslagte. Die kompetisie op universiteite vir die beste in klas en sodoende vir die beter werkgeleenthede is skrikwekkend. Hulle wag nie vir die regering vir uitgifte nie, hulle is gemotiveerd tot selfverbetering. (Hierdie ding val ’n bietjie plat waneer baie van hulle die status behaal het wat hul soek, maar dit ontneem nie al die wedywering wat hulle ingesit het daar uit te kom nie).

Die groot item wat vir my uitstaan bo alles is verdraagsaamheid. Dis korrek ja, ver-draag-saam-heid. Indië net oor ’n biljoen inwoners met diverse kulture en godsdiens. Hulle het welwiswaar hulle klein groepies religeuse ekstrimiste, maar hulle eintlik so min verhoudingsgewys tot die totale bevolking dat dit in my opinie niksbeduidend is nie. Die kulture mengpot word aanvaar sonder stryd. Die kulture diversiteit word aangemoedig. Daar is geen poging om almal dieselfde te laat wees nie - wel ten minste nie sedert die Britte daar weg is nie. Daar is nie argumente oor wie eerste daar was oor wie land van wie gesteel het nie. Niemand probeer eise instel teen nasate van die Mughals net omdat hulle Indië 500 jaar terug ingeval het nie. Dit word aanvaar as deel van hulle geskiedenis. Finish en klaar.

As jy nou mag dink hulle lyk almal stereotipies Indiër, dink weer. Laat ek jou voorstel aan die Salesiërs van die weskus, die Bhutia en Lepcha van Sikkim en die Siddi van Karnataka en Gujarat. Laat lees maar gerus oor hierdie groepe om jou eie horisonne te verbreed. Die kernpunt, egter bly dit van verdraagsaamheid. Hier is nie diskriminasie op ras gebaseer nie. (Daar mag wel nog klassediskriminasie (caste system) in sekere areas wees, maar dit verminder oor die jare). Mense aanvaar mekaar. Deesdae is skole verplig om Engels en Hindi aan almal te leer en dan ook ten minste een plaaslike taal. Dit help met kommunikasie, maar behou ook kultuur.

Daar is ’n groot verskeidenheid godsdienstige en kulture vakansiedae. Mense kies die wat hulle wil bywoon na gelang van hulle kultuur en almal is gaaf daarmee. Besighede aanvaar dit sonder probleem. Daar is ook ’n paar standaard vakansiedae wat almal vat soos Republiekdag, maar hierdie buigbaarheid beteken dat daar min dae is wat daar niemand op kantoor is nie.

'n Gebuertenis wat my bybly is gasvryheid. Eendag op Bhubaneswar is heelwat vlugte, insluitend ons s’n, vertraag met ’n paar uur. Die klein lughawetjie was oorvol. Een paar ou mense wat geen Engels kan praat nie bied ons hulle sitplekke op die lughawe aan. Hierdie is bejaardes waarvoor ek eintlik my sitplek moet opoffer, maar nee dis omgekeerd. Hoe dan so? Die rede is omdat ons vreemdelinge is en derhalwe gaste in hulle land. Geen xenofobie nie, net gasvryheid en die behandelinge bvan vreemdes met respek.

Uit krieket leer ek toe ook een ding - passie sonder verdeeldheid. Wanneer Indië krieket speel dan word word hulle heelhartig ondersteun. Daar is nie afvalliges wat Pakistan ondersteun nie. Dis Indië of niks, nie soos sekere groepering Saffas wat dink dis cool om eerder die All Blacks te ondersteun nie.

Hierdie is nie dinge wat deur wetgewing vasgemaak kan word nie - dit kom uit die hart uit, uit ’n meestal evolusionêre sosiale struktuur. Dit kom ook uit die persoonlik besluit om goed te doen. Kharma en moksha is die dryfveer. Die kharma van die gemeenskap is verbind aan die kharma van die individu. Stel jou voor as Saffas hierdie begin doen, hoeveel beter dit sal wees.